Zanim w XVII w. Hans Lippershey skonstruował pierwszy praktyczny teleskop ze szklanych soczewek, obserwacje nieba prowadzone były gołym okiem. Nie oznacza to jednak, że wcześniej ludzkość nie miała żadnej wiedzy o Układzie Słonecznym, ruchu planet czy wszechświecie.
Na przełomie IV i III wieku p.n.e żył Arystarch pochodzący z greckiej wyspy Samos. On jako pierwszy zaproponował heliocentryczny model Układu Słonecznego. Heliocentryczny oznacza, że Słońce stanowi centralną część układu, wokół którego krążą inne ciała niebieskie. W zachowanym traktacie „O rozmiarach i odległościach Słońca i Księżyca” Arystarch podał względne odległości Ziemi, Słońca i Księżyca. W związku z brakiem odpowiednich sprzętów jego obliczenia były obarczone dużym błędem, jednakże sam model wszechświata i układu został podany poprawnie. Astronom przyjął, że ziemska orbita ma kształt koła, krąży po niej wokół Słońca oraz obraca się wokół własnej osi. Niestety teoria Arystracha została odrzucona między innymi przez Arystotelesa, który był wyznawcą geocentrycznego układu świata.
Pierwszych obserwacji nieba z wykorzystaniem wynalezionego przez siebie teleskopu dokonał Galileo Galilei, czyli Galileusz na początku XVII wieku. O ile jednak prawdą jest, że Galileusz stworzył lunetę, o tyle istnieją wątpliwości, czy faktycznie był on wynalazcą teleskopu. Istnieje wiele zapisów, które świadczą o tym, że instrument, podobny albo podobnie działający jak teleskop, musiał być wykorzystywany już znacznie wcześniej. Demokryt żyjący w IV w. p.n.e głosił, że Droga Mleczna składa się z miliardów gwiazd. Wielu uczonych twierdzi, że nie mógł dokonać takiego odkrycia bez wykorzystania teleskopu. Początku astronomii teleskopowej można poszukiwać już w XI wieku kiedy żył Alhazena (Abu Ali Hasan Ibn al.-Hajsam). Ten wybitny fizyk, astronom i matematyk zajmował się teorią światła, jego rozszczepianiem oraz jako pierwszy opisał konstrukcję ciemni optycznej. Nie można nie wspomnieć o wybitnym polskim astronomie, czyli Mikołaju Koperniku.
Kopernik urodził się 19 lutego 1473 roku w Toruniu. W swoim dziele „O obrotach sfer niebieskich” (De revolutionibus orbium colestium) obalił geocentryczną teorię świata, która panowała od czasu Arystotelesa. Książka pierwszy raz pojawiła się drukiem w 1543 roku w Norymberdze. W tym samym roku, w którym zmarł jej autor. Dzieło to wywołało wiele kontrowersji, szczególnie w środowisku kościelnym. Dlatego w 1616 roku kongregacja Św. Oficjum wydała decyzję o umieszczeniu dzieła w Indeksie Ksiąg Zakazanych. Dowody przedstawione przez Kopernika na temat heliocentrycznego porządku wszechświata stały w sprzeczności z propagowanymi naukami kościoła, w założeniu którego Ziemia była środkiem wszechświata.
Johannes Kepler urodził się 27 grudnia 1571 roku. Podczas swojej pracy w Grazu w Austrii ten młody wówczas astronom wpadł na pomysł, jak udowodnić, dlaczego istnieje 6 planet (wówczas tylko tyle znano) oraz dlaczego krążą one po orbitach o określonej wielkości. W tym celu Kepler wykorzystał wielościany foremne, przy pomocy których stworzył szkielet heliocentrycznego układu wszechświata. Tym samym potwierdził założenia przedstawione wcześniej przez Kopernika. Swoje obliczenia przedstawił w dziele „Mysterium Cosmographicum” („Tajemnica Kosmosu”). Była to pierwsza książka po „Obrotach sfer niebieskich”, która jawnie propagowała heliocentryczny układ. Coraz większe prześladowania religijne na terenie Austrii sprawiły, że Kepler przeniósł się do Pragi. Tam otrzymał tytuł cesarskiego matematyka i nadal kontynuował swoje badania. W 1609 roku zwieńczeniem ich był traktat „Astronomia Nova”, w którym autor przedstawił dwa pierwsze prawa Keplera opisujące ruchy planet. W kolejnym swoim dziele zatytułowanym „Harmonices Mundi” przedstawił trzecie prawo Keplera, które jest wykorzystywane do dziś w mechanice nieba do obliczania pozycji planet.
Urbain Jean Joseph Le Verrier normandzki astronom jest natomiast odkrywcą Neptuna. Le Verrier badał między innymi ruchy Urana, który zgodnie z wcześniejszymi obserwacjami astronomów nie zgadzały się z teorią Newtona i przedstawionej przez niego mechaniki nieba. W swoich publikacjach Le Verrier przedstawił nieznany obiekt, który zaburzał ruch Urana. To właśnie był Neptun.
Chociaż Anders Celsius nie zapisał się znacząco na kartach odkryć astronomicznych, nie można nie wspomnieć o jego dokonaniach. W dziedzinie astronomii, ten urodzony w 1701 roku w Uppsali uczony, zasłynął z potwierdzenia, że zjawisko zórz polarnych ma magnetyczny charakter. Jednakże to innego jego wynalazku używamy do dziś. Mowa tutaj o termometrze ze skalą Celsjusza. Początkowo skala była odwrócona, czyli punkt wrzenia wody został wyznaczony na 0 stopni, natomiast punkt topnienia lodu wyznaczała temperatura 100 stopni. Skala została odwrócona przez Karola Linneusza lub Daniela Ekström (jak podają różne źródła).
Obserwacje nieba, układ planet i gwiazd, fascynowały człowieka od starożytności. W tamtych czasach astronomia i astrologia były naukami praktycznie tożsamymi. Na kartach historii, z większymi lub mniejszymi odkryciami astronomicznymi, zapisało się wielu naukowców. Przedstawiliśmy tylko kilku z nich, mniej i bardziej znanych. Należy pamiętać, że do dnia dzisiejszego nie wszystkie zjawiska kosmiczne są znane, nie wszystko udało się wyjaśnić, a wiele jeszcze rzeczy nie wiemy na temat otaczającego nas wszechświata.
