Pamiętacie swoje pierwsze dni w szkole - okrywanie się purpurą, odczuwanie skrępowania, dygotanie ze strachu? To naturalne odczucia w nowych i nieznanych sytuacjach. Znalezienie się w klasie jest jednoznaczne z przystąpieniem do grupy społecznej, w której przeżywa się wzloty i upadki, radości i smutki, trzymanie sztamy i krzyżowanie szpad. Wprowadzenie przez nauczycieli w początkowych dniach edukacji programów adaptacyjno-integracyjnych, składających się z zabaw i ćwiczeń, ułatwia cementowanie grupy, poznanie siebie. To okazja do nawiązania kontaktów między rówieśnikami, ale też i z wychowawcą. Dzięki takim działaniom poziom stresu, wynikający z obawy przed pierwszymi dniami w szkole maleje, a nawet u niektórych znika całkowicie. Nauczyciel buduje przyjazną atmosferę do nauki, zaznajamia młodzież i dzieci ze zwyczajami oraz tradycjami panującymi w danej placówce.
Poniżej znajdziecie przykłady zabaw integracyjnych na poszczególnych szczeblach edukacji:
PIERWSZE PODRYGI W SZKOLE, CZYLI I KLASA SZKOŁY PODSTAWOWEJ
Po mojej prawej stronie
Uczniowie siedzą na krzesłach w kręgu. Jedno miejsce pozostaje wolne. Jednostka, która po swojej prawej stronie nie ma sąsiada rozpoczyna zabawę zdaniem: „Po mojej prawej stronie...”. Dalsza cześć wypowiedzi jest pozostawiona do wyboru, np. ma dwie siostry, lubi jeść lody, ma zieloną sukienkę. Osoby, które pasują do opisu mają za zadanie zająć wolne krzesło. Kto pierwszy, ten lepszy, a reszta wraca na swoje poprzednie miejsca. Teraz ta osoba wypowiada zdanie „Po mojej prawej stronie...” i gra toczy się dalej.
Piórko
Dzieci uwielbiają ruch, zatem ta forma zabawy na pewno przypadnie im do gustu. Nauczyciel dokonuje podziału grupy na dwie ekipy i jasno wyznacza obszar, na którym toczy się rozgrywka. Każdy team zajmuje swój teren. Następnie pedagog rzuca piórko. Zadaniem uczniów jest dmuchać w taki sposób, aby pióro wylądowało na terytorium przeciwnego zespołu.
Fruwający balon
Uczniowie siedzą w kole. Jeden z uczestników zostaje wywołany na środek i otrzymuje balon. Jego zadaniem jest podbić balon do góry i wywołać kolejną osobę, która zajmie jej miejsce poprzez wskazanie na jakąś cechę jej wyglądu, np. dziewczynka w różowej bluzce, chłopiec z kręconymi włosami. Wywołana osoba wchodzi do koła, podbija balon do góry i wzywa kolejnego kolegę poprzez wskazanie na jakiś inny charakterystyczny element jego wyglądu zewnętrznego.
ZAPRAWIONA W BOJU DZIATWA, CZYLI I KLASA GIMNAZJUM
Encyklopedia
Każdy uczeń tworzy notkę biograficzną o sobie za wzór tych, które są zamieszczane w encyklopediach. Nie może być zbyt długa ani lapidarna. Informacje mogą dotyczyć przeszłości, przyszłości, jak i teraźniejszości. Można wykazać się inwencją twórczą i dołączyć do notatek np. rysunki, zdjęcia. Jak już wszyscy wykonają swoje prace, następuje prezentacja. Młodzież zdobywa informacje o sobie, jak też może pochwalić się swoimi talentami, osiągnięciami, zdolnościami.
Kapelusz
Nauczyciel prosi uczniów, żeby zapisali na małych kartkach pytania, jakie chcieliby zadać kolegom z klasy. Jedno pytanie na jednej fiszce bez wskazania konkretnego adresata, np. Jaki jest twój ulubiony film? Co cię ostatnio zaskoczyło? Kwestie nie powinny być zbyt osobiste. Kartki wrzuca się do kapelusza. Kolejno każdy uczestnik losuje z niego pytanie i udziela na nie odpowiedzi. Zabawa sprzyja wzajemnemu poznaniu się.
Tropiciel
Nauczyciel dokonuje podziału klasy na 2-4 grupy. Każda z nich wymyśla bohatera z podanej kategorii np. aktor, sportowiec. Następnie uczniowie z danej drużyny ustalają, jakie 5 przedmiotów mogłaby mieć dana postać w kieszeni. Potem po kolei każdy team omawia te rzeczy, a zadaniem przeciwnych kolektywów jest odgadnięcie kim jest ukryty osobnik.
PRAWIE STUDENTERIA, CZYLI I KLASA SZKÓŁ ŚREDNICH
Imię z przymiotnikiem
Wychowankowie siedzą w kręgu. Pierwsza osoba wymienia swoje imię wraz z przymiotnikiem, określającym jej cechę osobowości. Przymiotnik i imię rozpoczynają się na tę samą literę, np. zaradna Zosia, pomysłowy Patryk. Każda kolejna persona powtarza wszystkie poprzednie imiona z przymiotnikami i dodaje swoje. Trzeba tutaj wykazać się dobrą pamięcią i koncentracją umysłu.
Kawałki papieru
Nauczyciel na początku zajęć wypowiada komentarz typu: „Ta zabawa przypomina życie. Osoby, które wzięły dużo, mogą się pochwalić większymi zasobami”. Następnie puszcza w obieg rolkę papieru toaletowego i mówi, aby każdy uczeń wziął tyle jego kawałków, na ile ma ochotę. Następnie pedagog prosi, by każda jednostka opowiedziała o sobie tyle rzeczy, ile wzięła listów papieru. Krąg tematów jest dowolny, choć można go zawęzić, np. ulubione zajęcia, przeczytane książki.
Prawda i fałsz
Każdy uczeń mówi o trzech rzeczach, które go dotyczą, np. zainteresowania, ulubiony przedmiot szkolny i największe marzenie. Koledzy próbują zgadnąć, co jest autentyczne, a co wymyślone.
Pierwsze koty za płoty i można wnikać w tajniki wiedzy, poszerzać horyzonty myślowe i z uśmiechem na twarzy przychodzić codziennie do szkoły.
