Miałam 16 lat, kiedy zostałam instruktorką ZHP – można by powiedzieć, że całkiem niewiele, jednak dla mnie było to coś naturalnego, w końcu od zawsze czułam w sobie potrzebę opieki nad innymi. Swoją funkcję pełniłam z właściwą sobie pasją i zaangażowaniem, nic więc dziwnego, że dość szybko awansowałam na namiestnika harcerzy starszych. Chociaż przybyło mi nowych obowiązków, mój entuzjazm wcale nie zgasł.

Kiedy nadszedł czas podjęcia decyzji dotyczącej mojej dalszej drogi życiowej, można powiedzieć, że los wziął sprawy w swoje ręce – i nie mogę powiedzieć, żeby mnie rozczarował. Nie dostałam się na urbanistykę. Zamiast tego zostałam studentką pedagogiki i geografii z blokiem nauczycielskim – co okazało się doskonale współgrać z moją potrzebą opieki nad innymi. Jeszcze przed rozpoczęciem studiów pracowałam jako wychowawczyni i kierowniczka w świetlicy socjoterapeutycznej. Angażując się w swoją pracę, organizowałam dla podopiecznych wycieczki, a nawet biwaki we własnym domu rodzinnym – całe szczęście, że mogłam liczyć na wsparcie mamy! Również w trakcie studiów kontynuowałam pracę jako opiekunka do dzieci, zarówno w Polsce, jak i za granicą, nauczycielka w liceum dla dorosłych oraz korepetytorka-wolontariuszka.

Wszystkie te doświadczenia doprowadziły mnie do stworzenia 7 lat temu Akademii Smyka prowadzonej metodą Montessori – miejsca w którym mogę realizować swoją wizję opieki nad dziećmi, dać im to, na co według mnie zasługują, żeby mogły stać się wspaniałymi osobami dorosłymi. Tworzenie i prowadzenie Akademii dostarczyło mi wielu nowych wyzwań. Aby być w stanie nim sprostać, sama bezustannie się rozwijam, żeby być jeszcze lepszym pedagogiem i przedsiębiorcą. Zaczęło się od szkoleń z różnych metod, między innymi integracji sensorycznej i Treningu Słuchowego Johansena. Ostatnio zafascynowała mnie natomiast idea komunikacji bez przemocy oraz wszelkie kwestie związane z emocjami w wychowywaniu dzieci.

Praca to moje życie i bezustannie odczuwam niegasnący niedosyt – ciągle pragnę się rozwijać i udoskonalać to niezwykłe miejsce, które udało mi się stworzyć. Szukając inspiracji dla siebie, chcę również inspirować swój zespół. Gdy wszyscy jesteśmy zmotywowani i szczęśliwi, w jeszcze większym stopniu stanowimy niesamowite wsparcie dla siebie nawzajem. Efekt? Szczęśliwe dzieci!